Ο Φόβος, η Ανασφάλεια και ο Εγωισμός
Όταν οι κανόνες παραβιάζονται, ο φόβος των συνεπειών είναι αναγκαίος για την πειθαρχία.
Βλέπετε, πάρα πολλοί θα είναι αυτοί που θα φωνάζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει φόβος, αλλά ο φόβος μάλλον πηγάζει από κάποια ανασφάλεια. Διότι, αν το σκεφτούμε λίγο: αν εγώ π.χ. περάσω με κόκκινο το φανάρι, και πιο κάτω είναι ο αστυνομικός, είτε με κυνηγήσει είτε σταματήσω, θα έχω πρόβλημα. Άρα, εδώ κάπου θα ξεκινήσει ένα εγωιστικό κομμάτι που το ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι μας: "Μα καλά, τι έκανα;" Ο αστυνομικός θα γελάσει, "Περάσατε με κόκκινο, κύριε," και εγώ τι θα πω; "Ήταν όντως κοκκινο;"
Αυτό το μικρό παράδειγμα το έχω δει να συμβαίνει. Όταν έφαγε την κλήση ο άνθρωπος, φώναζε κι άλλο. Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής: Από τη στιγμή που δεν έχουμε φόβο, πού έχει οδηγήσει όλο αυτό; Το ρωτάω καλοπροαίρετα. Ζω στα Χανιά της Κρήτης, απλά το τονίζω, που τα τροχαία έχουν γίνει δεύτερη φύση μας.
Φοροδιαφυγή, Εργατικά Θέματα και η Σαθρότητα της Κοινωνίας
Τι γίνεται με την φοροδιαφυγή; Ποιος την πληρώνει στο τέλος; Πού είναι οι έλεγχοι που ζητά ο κόσμος από την ΣΔΟΕ;
Τι γίνεται με τα εργατικά θέματα; Πρέπει σώνει και ντε να πάμε στο εργατικό κέντρο για να κάνουμε εμείς την αίτηση, λες και δεν γνωρίζουν τι γίνεται στις εργασίες;
Πού είναι όλοι αυτοί που λένε ότι δεν βγάζουν λεφτά και δεν μπορούν από μόνοι τους να δώσουν περισσότερα λεφτά, αλλά παράλληλα χτίζουν δύο και τρία σπίτια για Airbnb;
Ποιοι νομίζετε ότι είναι αυτοί που ουρλιάζουν πραγματικά για τον έναν και μοναδικό "άρρωστο";
Οι οικογένειες δεν μαθαίνουν το καλό του συνολικού, αλλά τον ατομικισμό, που αν το αναλογιστείτε, δεν μας φέρνει πιο κοντά στην εξέλιξη. Αυτός είναι ένας άλλος φόβος. Μήπως θέλετε να δείτε την πιο κλασική δικαιολογία; Η οποία είναι: "Ό,τι και να κάνουμε εμείς… πάντα θα υπάρξουν κάποιοι που θα μας σταματήσουν…" Κοίτα να δείτε, εδώ τι δημιουργείται: σαθρότητα μας τρώει από τη βάση τελικά, ε;
Προσωπική Εμπειρία και η Ανάγκη του Φόβου
Όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος πατέρας μου: "Μα καλά, εγώ πληρώνω τόσα και με κυνηγάνε, και αυτούς και αυτούς δεν τους αγγίζουν; Δεν σταμάτησα να πληρώνω επειδή δεν το ήθελα, λόγω υγείας και κρίσης ο μισθός πετσοκόφτηκε."
Αυτό που του έλεγα πάντα ήταν: "Μα κι εσύ περίμενες ότι θα παραμείνεις 38 χρονών για μια ζωή;" Και πάντα καταλήγαμε να με κοιτάζει με απορία.
Βλέπετε, μερικές φορές πρέπει να υπάρχει ο φόβος, από όταν είμαστε παιδιά, συνετά όμως. Γιατί ο κόσμος μπερδεύει τι είναι πραγματικά πειθαρχία και οργάνωση, και αυτά τα συνδέει με τον φόβο.
Συμπέρασμα: Ο Φόβος στην Υπηρεσία της Πειθαρχίας
Ας υπάρχει φόβος, εκεί που πρέπει. Πέρασες με κόκκινο, σε πιάσανε; Χτύπησες κάποιον; Τώρα θα πρέπει να συμβιβαστείς με αυτό που έκανες, αφού δεν υπήρξε κατανόηση του τι θα κάνεις και δεν φοβάσαι τις συνέπειες, έτσι είναι.
Αλλά φυσικά, αν οι κανόνες δουλεύουν.
Όλα αυτά είναι σκέψεις από έναν φίλο που βρίσκεται μακριά.
Δημοσίευση σχολίου