Πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι.

 Για αυτόν που προσπαθεί, πάντα υπάρχει μια ελπίδα.

Η εικόνα συμβολίζει τη μεταφορά γνώσης και εμπειρίας για τη διαχείριση του άγχους και την ανάγκη για ψυχραιμία σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Η Δύναμη της Αυτονομίας

Σχετικά με την παρακάτω φωτογραφία, θέλω να σχολιάσω, γιατί όλοι έχουμε δει αυτό το στιγμιότυπο με τον αγρότη που πήρε την κατάσταση στα χέρια του και κατάφερε να σβήσει τη φωτιά.

Μπορεί να φαίνονται σκούρα τα πράγματα μόνο αν το βλέπουμε. Όλοι μπορεί να τα βρούμε σκούρα σε οτιδήποτε! Κάποτε άκουσα από μια κοπέλα που έκανε ορειβασία, ότι νύχτωσε και αποπροσανατολίστηκε, και απάνω σε ένα βουνό, πίσσα σκοτάδι, συν ότι δεν είχαν σήμα. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι όλα τα πράγματα εύκολα!

Διαχείριση Άγχους και Ψυχραιμία 

Αλλά διάλεξε τουλάχιστον να βρίσκεσαι στο "εδώ και τώρα"! Βάλε τα πράγματα κάτω και σκέψου γρήγορα: τι πρέπει να κάνω;

Ναι, θα σας καταλάβει το άγχος και το "ωχ, τι κάνουμε τώρα", αλλά ξανασκεφτείτε, μετά φυσικά από βαθιές ανάσες.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα την κοπέλα στο βουνό. Αφού είναι δική της ασχολία η ορειβασία, θα έπρεπε να γνωρίζει τι κάνουμε όταν χάσουμε την ομάδα μας, γιατί ήθελε π.χ. να βγάλει μια φωτογραφία, ή υπήρξε έκτακτη ανάγκη. Τι κάνεις, πού πας και τι κάνεις; Αλλά παρόλα αυτά, όταν πήρε λίγο το βλέμμα της, τσουπ!

Έμεινε πίσω! Πανικοβλήθηκε σε σημείο που να της κοπούν σχεδόν τα πόδια, μέχρι που είδε έναν φακό να βλέπει προς την κατεύθυνσή της και άκουσε το όνομά της και πήγε προς τα εκεί.

Για αρχή, παιδιά, στα βουνά της Κρήτης ήταν, όχι της Ηπείρου. Δεν λέω ότι δεν είναι μεγάλα τα βουνά μας, αλλά! Αλλά! Μπρος-πίσω θάλασσα, οπότε;

Δεν έχουμε και την άγρια ζωή ώστε να φοβάσαι τόσο πολύ. Από την άλλη, αυτό που πρέπει να φοβάσαι είναι ένα παραπάτημα, ξέρετε, σκοτάδι, δεν υπάρχει σήμα στο κινητό, κ.λπ. κ.λπ.

Μπορούσε να ανάψει το φως του κινητού της ή του φακού της, που είχε σήμα SOS, και σιγά σιγά να έβγαινε προς ένα πιο χαμηλό σημείο για να καλέσει σε βοήθεια. Είχε φαγητό και νερό! Αλλά το άγχος δεν την άφησε να σκεφτεί!

Και δεν είναι το μόνο! Εγώ π.χ. όταν πάω κάπου για εργασία, το άγχος μου χτυπάει κόκκινο λόγω του ότι θέλω να προσαρμοστώ όσο καλύτερα γίνεται, αλλά πολλές φορές αυτό δεν βοηθάει τους γύρω μου και αυτό μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, που συνήθως έχει.

Η Τέχνη της Ηρεμίας και η Στρατιωτική Εκπαίδευση

 Κάποτε διάβασα στο βιβλίο Η Τέχνη της Ηρεμίας: Μια Περιπέτεια Χωρίς Κίνηση, αν θυμάμαι καλά κιόλας, πάνε χρόνια, ότι ο συγγραφέας βρήκε έναν στρατιωτικό –ήταν ο σύντροφος της αδερφής του; της ξαδέρφης τους, κάτι τέτοιο! Και προσπαθώντας να τον αγνοήσει, γιατί πίστευε ότι όλοι όσοι είναι εκεί στα σώματα ασφαλείας τους κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά όταν του είπε μια ιστορία από τον λοχία/αξιωματικό, τι ήταν αυτός, του τράβηξε την προσοχή.

Από τα λίγα που θυμάμαι, πήγαινε κάπως έτσι: Αμερικανικός στρατός στη Μέση Ανατολή, δέχονται επίθεση, μια ενέδρα η οποία ανατίναξε το όχημά τους στον αέρα. Παρόλα αυτά, ο στρατιώτης την έβγαλε, ο ἀνώτερος τους, όμως, έχασε και τα δύο του πόδια. Παρόλο τον πόνο, είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτό, και μπόρεσε να κρατήσει την ψυχραιμία του ώστε να καθοδηγήσει τους άντρες του.

Λέγοντας στον συγγραφέα, 

"ακόμα και να μην συμβεί το χειρότερο, σκέψου το. Αυτό μας μαθαίνουν στον στρατό, δεν είναι ανάγκη να τρελαθείς, αλλά να το σκεφτείς, και θα δεις ότι η ζωή σου θα αλλάξει!"

Μπορεί να μην είναι έτσι γραμμένο μέσα στο βιβλίο, να με συγχωρέσετε, αλλά πάνε και 5 το λιγότερο χρόνια από τότε που το διάβασα!

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, ότι μπορεί να βλέπετε, να ακούτε ό,τι θέλετε, αλλά σκεφτείτε για λίγα δευτερόλεπτα: τι θα γίνει αν; Πανικοβληθείτε όταν είστε σε ηρεμία, παρά όταν είστε πανικοβλημένοι!

Άλλα όπως λέω πάντα, όλα αυτά είναι σκέψεις από έναν φίλο που βρίσκεται μακριά.